Þjónusta íslenskra ferðaskrifstofa

Nú er maður kominn heim eftir mestmegnis vel heppnaða sumarleyfisdvöl á Krít. Maður náði góðri afslöppun í steikjandi hitanum ásamt því að ferðast um aðeins á þessari heillandi eyju sem virðist vera almennur búsetustaður vinsamlegs fólks og ýmislegt þar í fari Krítverja sem Íslendingar ættu að taka til fyrirmyndar í viðmóti sem og hegðun s.s. kurteisi í umferðinni, stressleysi og þjónustulund. 

Einn var þó galli með ferðina og það var íslenski hlutinn sem er þjónustu Úrvals-Útsýnar sem við fórum með. Óánægjan með þjónustuna, hófst eiginlega fyrir brottför þegar hópurinn lenti í veseni með pöntunina þar sem þeir klúðruðu reikningsgerðinni og á endanum þurfti maður að borga meir og m.a. maðurinn sem hélt að hann væri búinn að fullgreiða ferðina. Skiljanlega varð hann hálffúllyfir þessu en út héldum við samt án þess að vera með eitthvað vesen.

Í vélinni á leiðinni út kom þó næsta atriði sem við settum spurningamerki við. Farið var með leiguflugi frá Iceland Express í 6 klst. flug til Krítar og á leiðinni var boðið upp á samlokur og drykki sem maður þurfti að GREIÐA fyrir. Ég veit nú ekki með aðra en mér finnst það hálfklént að geta ekki boðið upp á mat, þó það væri ekki nema 2 samlokur og vatn,  í svona langri og dýrri ferð. Þó IE hafi haft þetta svona í áætlunarflugi sínu, þá finnst manni lágmark að ferðaskrifstofurnar reyni að hafa þetta öðruvísi í leiguflugi. Nógu er ferðin dýr fyrir og þarna er verið að henda burt smáþjónustu sem er ánægjuaukandi til að spara krónur og aura, sérstaklega þar sem ég efast um að Sóma-samlokur og vatnsflaska frá Vífilfelli sem maður borgaði 400 kr. og 200 kr fyrir, séu eitthvað dýrar í innkaupum né 200 kr. Nissað sem sumir fengu sér til þess að lifa flugferðina af.

Heill lenti maður þó eftir þrönga flugferð og haldið á hótelið sem var reyndar í okkar tilfelli toppstaður. Enginn fararstjóri fór þó með okkur heldur var einungis afhentir bæklingar með helstu upplýsingum og símanúmerum til að ná i fararstjóra o.sv.frv. Staðurinn sem maður var á, var nú soldið frá aðalborginni sem Íslendingar voru í, og svo sem truflaði mig ekkert þó þetta væri svona. Aftur á móti furðaði maður sig á því hvað ferðir á vegum ferðaskrifstofanna væru mun dýrari en þeirra innfæddu þegar maður skoðaði verð enda varð fátt um svör þegar við skutum aðeins á fararstjóra með þetta. Reikna þó með að það sé ekki neitt frá þeim heldur frá fyrirtækinu sjálfu sem þessi mikla álagning kemur á ferðir

Persónulega hef ég nú eiginlega ekkert út á fararstjórnina að setja enda varð maður lítið var við hana nema í ferðinni til eyjunnar Santorini þar sem hún var mjög hefðbundin og ekkert út á hana að setja. Þar mætti skoða þó ferðatilhögun til og frá eyjunnar þar sem farið var með hraðferju sem hefur líklegast verið notuð til gripaflutninga hingað til, miðað við þrengsli, lélegrar loftræstingu, útsýnisleysi og almenn óþægindi.

Eitt atvik blótuðum við þó fararstjóranum fyrir og það var þegar við fengum bílaleigubíl. Við höfðum beðið um stóran bíl til að hafa aðeins rúmt um okkur þegar við héldum í skoðunarferð til Knossos og stefnulausa keyrslu um eyjuna til skoðunar. Þegar út á bílastæðið var komið, stóð þar þessi litli Ford Focus sem við böðluðumst okkur inn í, við miklar vinsældir eins manns sérstaklega sem vildi helst brenna bílinn eftir ferðina. Eftir á hyggja er ég ekki viss um þó að þetta sé fararstjóranum að kenna, gæti veirð bílaleigan, en manni hefði þótt þægilegra að vita af þessu fyrirfram.

Svo kom að heimferðinni sem var frekar óþægileg flugferð í miklum þrengslum fyrir alla, í anda fangafluga CIA. Þar var það sama upp á teninginnn, matur drykkur seldur og klikkelsi hjá áhöfninni með það að slökkva ljósin til að leyfa fólki að sofa, þetta var jú næturflug. Maður lifði þennan hryllinga af með herkjum og verkjum í hálsi, herðum og dauðum löppum. Slær samt ekki óþægilegstu flugferð sem ég fór með, til Dublin með íslenskri ferðaskrifstou og leiguflugi, þar sem ég þurfti að borða samlokuna í vélinni með uppréttar hendur og hallandi haus vegna þrengsla sem m.a. voru það slæm, að lappirnar snertu ekki gólfið. Ég þurfti nefnilega að vera með hnén beygð og spyrnt í stólbakið fyrirframan til að geta "setið" þarna. Litli svertinginn sem sat við hliðina á mér var líka á þeim nótum að aðstaða forfeðra sinna í Amistad hefði verið skárri, þar hefðu menn allavega getað teygt úr löppunum.

Þegar heim var komið þá var maður þó í heildina einstaklega sáttur með Krít þrátt fyrir þessa íslensku hnökra og sérstaklega efitr að maður fór að bera bækur sínar saman við litlu systur sem fór með annari ferðaskrifstofu(ætla ekki að nefna hana nema að kvörtunarbréfið beri engan árangur) til Rhodos þar sem hótelið virtist hafa verið helvíti á jörð og fátt staðist sem stóð i bæklingnum. Svo maður taki nokkur brot úr lýsingum hennar þá var ströndin sem átti að vera þarna samkvæmt bæklingnum hinum megin á eyjunni, hótelið reyndist vera þriggja stjörnu en ekki fjögurra eins og auglýst var, íslensku fararstjórarnir reyndu að telja fólki trú um að það væri grískt að heita vatnið kæmi úr bláa krananum og það væri einnig grísk venja að halda á sturtuhausnum yfir sér og því væru ekki neinar festingar fyrir hann og hálfa fæðið reyndist frekar vera vafasamt, afgreitt af slöppum veitingastöðum í kring og í matsal sem minnti meira á biðstað fyrir fangaflutninga til Guantamano eða Auschwitz með glugga og loftleysi . Auk þess var víst þjónusta hótelsins fyrir neðan allar hellur, t.d. áttu samlokur og ís að vera frítt fyrir börnin en þegar starfsfólkið var spurt um það, var hreytt út úr sér að þar sem þau væru Íslendingar þá væru þau nógu rík til að kaupa það sjálf, þrif eftir hentisemi, kakkalakkar í heimsókn og margt annað í þeim dúr. Við bættist svo að bílaleigubílar sem búið var að panta, voru ekki þeir sem beðið var um og lofað heldur einhverjir smábílar sem afgreiddir voru frá bílakirkjugarðinum sem bílaliegan var staðsett við, af 10 ára gutta.

Maður prísaði sig sælan eftir þessar og fleiri lýsingar frá systur minni, með ferðina en maður veltir fyrir sér í framhaldi hvernig þjonustan er orðin hjá ferðaskrifstofum hér í dag. Ég hef ekki farið skipulega ferð í gegnum ferðaskrifstofu í ca. 10 ár en áður fyrr man ég ekki betur en að flugferðirnar hafi verið mun þægilegri, boðið upp á mat og drykk endurgjaldslaust og fararstjórn sem og annað framkvæmt af metnaði. Er þetta kannski afleðing af samþjöppun á þessum markaði þar sem meir virðist eytt í það að hafa veglega yfirbyggingu þar sem ferðum er prangað inn á fólk, frekar en að veita almennilega þjónustu og tryggja að vesen verði ekki með eins og hótel, bílaleigubíla o.sv.frv. Held að þessir aðilar ættu að velta því svo fyrir sér hvort það sé ekki betra að græða ekki eins mikið á hverri seldri ferð, í stað þess að eltast við að spara smáaura á stöðum þar sem kúninn finnur fyrir því.

Eða er þetta bara normið í dag um allan heim og nokkuð sem allir eiga að sætta sig við í fríum sínum? 

 

Starfsmannastjórinn frá helvíti

Fyrir nokkkrum vikum síðan, skrifaði ég blogg sem ég kallaði Avinnuviðtöl frða flei helvti. Þar lýsti ég m.a. reynslu minni úr nýlegu atvinnuviðtali þar sem starfsmannnastjórinn hafði verið að velta sér upp úr heilsu- og holdafari mínu. Þetta viðtal varð uppspretta umræðu í vinahópnum og fólk átti ekki orð yfir þessu en allavega einn vinur minn hafði nú lent í einu biluðu. Sá sem sá um ráðningamál eins fyrirtækis, heimtaði að hann kæmi með heimilistölvuna sína svo hægt væri að athuga hvort hún væri nothæf fyrir vinnu. 

Ég væri samt ekkert að minnast á þetta aftur, ef ekki kæmi til að þetta hefði breyst í smá framhaldssögu. Ég hafði algjörlega afskrifað þetta fyrirtæki en var samt farinn aðeins að mildast gegn því enda hafði fólk sem ég þekki og treysti, og þekkir til þarna, sagt mér að þessi maður væri bara svona og ég ætti ekkert að dæma fyrirtækið eftir því. Mikið væri af góðu fólki þar og ekki slæmt að vinna þar. Reyndar heyrði ég svo í vini mínum segja sem hafði unnið þarna, segja að smáhluti yfirmanna þarna skorti ýmislegt upp á, þegar kæmi að mannlegum samskiptum við undirmenn. Það er reyndar alls staðar hjá fyrirtækjum sem eru í stærri kantinum, margir yfirmenn eiga ekki að vera með mannaforráð eða eiga í samskiptum við fólk, heldur hafa komist áfram á því að vera sparkað upp út af öðrum orsökum.

En nóg um það, fyrirtækið birti aðra auglýsingu þar sem sama starf var auglýst aftur og ég hugsaði með mér feginn að ég væri laus allra mála og var farinn að gleyma þessu nema ef ekki kæmi til að fyrir tveimur vikum síðan, er ég í fríi heima. Ég hrekk upp með andkvælum um 10 leytið við það að síminn hringir í frekjutóni og ég ákvað að stökkva á fætur og grípa símann enda hafði ég gefið veiðileyfi á mig frá vinnunni ef það kæmi upp neyðarástand varðandi eitt verkefni. Ekki var það svo, heldur var þetta starfsmannastjórinn illræmdi sem náði mér þarna milli svefns og vöku. Hann byrjaði nú að spjalla við mig rosalega kammó og smeðjulega, og kom svo að aðalatriðinu, að þeir væru að taka seinni skorpu í ráðningum(yeah, right, hafa örugglega ekk fengið umsóknir hugsaði ég) og hvort ég vildi koma í viðtal. Ég jánkaði og OK-aði mig í gegnum þetta enda heilinn ekki byrjaður að geta hugsa. Að lokum endaði samtalið á mjög fölskum og slepjulegum buddy-nótum af hans hálfum með tilheyrandi gæsahúð fyrir mig. Eftir að símtalinu lauk stóð ég svo út á gólfi og barði hausnum í vegg og hugsaði hvað í andskotanum var ég að gera og segja?

Eftir að ég fór að vakna betur og byrjaður á mrogunverkunum:fá mér kaffi, lesa blöðin og leyfa páfagauknum að tæta þau í sig í leiðnni, þá var ég nú þó kominn á það stig að maður ætti nú að láta slag standa og mæta bara í viðtalið. Þetta yrði líklegast hjá öðrum og maður þyrfti nú ekki líkt og fólkið sem þekkti til þarna, að eiga samskipti við þennan mann nema kannski einu sinni á ári. Þetta var allavega orðinn niðurstaðan ef ekki hefði gerst eitt, ég fékk annað símtal síðar um daginn.

Símtalið var frá meðmælanda mínum og góðum félaga. Eftir blaður um hitt og þetta, þá kom hann sér að efninu, hann hafði fengið símtal frá einhverjum að spyrja út í mig. Reyndist það þá hafa verið þessi margræddi starfsmannastjóri og meðmælandi minn sagði mér frá samtalinu svo. Eftir að það haffði byrjað á almennu nótunum um mig, þá kom að aðalefninu sem má lýsa þannig í samtalsformi:

"Hann hafði miklar áhyggjur af því að þú værir einhleypur" Dauðaþögn í símanum.

Ég:"HA???"

Meðmælandi(eða M): Já, það var aðallega í sambandi við það hvort þú hefðir rænu á því að fara í bað"

Ég:"Þú ert að grínast"

M:"Nei,nei,ég er ekki að djóka"(Síðustu tvær línurnar endurteknar nokkrum sinnum í viðbót og svo eftir næstu uppljóstrun")

M(bætir við):"Svo spurði hann einnig um hvort þú passaðir upp á það að skipta um föt og þvo þau reglulega"(Endurtekning á síðustu tveimur línum á undan í mikilli vantrú)

Ég gat ekki annað en hlegið af mikilli  undurn eftir þetta, hristi hausinn og sagði vá, hvað þessi maður er bilaður. Svo sagði meðmælandi minn að hann hefði veirð byrjaður að finnast þetta óþægilegt þar sem starfsmannastjórinn var mikið að pumpa hann um þetta. Lauk svo samtali okkar á spjalli um áhugamálin o.fl.

Mér fannst þetta svo ótrúlegt að ég gat ekki annað en sagt mínu fólki frá þessu sem varð vitlaust af hlátri og fékk ég svo margar áskoranir um það að mæta í viðtalið með diktafón, jafvnel lyktandi eins og mykjuhaugur í gömlum sveitalörfum með hjálm á hausnum og páfagaukinn á öxlinni. Þetta var allavega orðinn nógu mikill farsi fyrir til að réttlæta múnderinguna.  

Svo kom boðun um viðtal frá yfirmanni þarna í tölvupósti í síðustu viku. Ég var þá á þeim nótum að vera ekkert að standa í þessu lengur og vera ekki að eyða tíma mínum sem og annara í svona bull en samt var þó efi í mér hvað skyldi gera, hvort ég ætti að mæta og kannski hundsa þetta framferði. Þrýstingur frá fólki sem þekkir til var nú ekki til að gera ákvörðunina einfalda og einnig orð vinar míns sem sagði að ef ég vildi ná mér í reynslu í tengslum við þetta starf, þá gæti ég kyngt stoltinu, farið og þraukað þarna í nokkra mánuði og komið mér svo annað, liti betur út á CV að hafa starfað þarna. Eftir að hafa kannað baklandið og ráðfært mig við mína nánustu ráðgjafa í þessum her sem umkringir mig, þá ákvað ég að svara póstinum daginn eftir. 

Um kvöldið var mikið hugsað og bylt sér í rúminu þar til maður sofnaði. Um morguninn var ég enn í smávafa en þá kom lítill púki sem settist á öxlina á mér og kallar sig víst Sjálfsvirðingu. Hann sagði mér að ég ætti e.t.v. erfitt með að líta í spegil ef ég myndi kyngja þessu eins og hverjum öðrum skít og láta koma svona fram við mig. Réttlætiskenndin bættist einnig við ásamt fleiru inn í þessar innri umræður og að lokum settist ég niður og skrifaði kurteislegt svar til þessa yfirmanns og sagði honum sólarsöguna og að ég væri ekki beint spenntur fyrir að vinna hjá þeim eftir svona framferði hvort sem ég var undantekning eður ei, allavega sem stendur og lauk bréfinu á því að segjast hvorki vilja afsökunarbeiðni né frekari samskipti við þennan starfsmannastjóra framar. Bætti svo við í lokin að málinu væri lokið af minni hálfu og mér þætti þetta frekar fyndið í öllum fáránleik sínum.

Kannski var þetta röng ákvörðun eður ei, að láta ekki koma fram svona við sig og svara fyrir sig en hvort sem er þá ver ég sáttur við hana. Ekki veit ég þó hvað þessum manni gekk til, hvort hann var að þessu til að geta boðið mér verri laun, eða hvort þetta sé hans hugsunarháttur og hann álitið að bangsalegi maðurinn sem ég er, væri þessi týpa sem léti alla vaða yfir sig og svaraði aldrei fyrir sig. Held þó að þetta hafi ekki verið viðbrögðin sem búist var við af mér

Hver sem ætlun hans var, þá tókst honum eitt þó. Svo maður vitni nú í orð japanska aðmíralns sem sá um árásina á Pearl Harbour, þá vakti hann einungis upp sofandi dreka í mér og slík kvikindi eru yfirleitt ftilbúinn í stríð ef við þeim er stuggað illilega og þau vakin upp af værum blundi. Spurning þó hvort drekinn í mér nái ekki að sofna aftur, hann er búinn að fá að bíta aðeins frá sér.