Hugleiðingar um sýnileika stjórnmálamanna og leiðtoga

Eitt af því sem hefur verið að naga mig upp á síðkastið , er umræðan um að Jóhanna sé ekki sjáanleg og svo söngurinn um að það vanti leiðtoga til að stappa stálinu í fólk. Ég hef aðeins sveiflast til með þessum söng, svona allt þar til ég fór að hugsa betur um þetta hluti en þá hef ég verið færast hægt og rólega í burtu frá þessum hrópum og köllum sem skipta engu máli í raun.

Nú hafa allir svosem frekar misjafnar skoðanir á aðgerðum ríkistjórnar(ég sjálfur er mishrifinn) og orðum stjórnmálamanna í fótboltaliðum leikskólans við Austurvöll, en þegar maður byrjar að spyrja sjálfan sig ákveðinnar spurningar um þessa umræðu. Hversvegna? Hversvegna þarf Jóhanna að vera svona sýnileg að mati sumra?

Fyrir það fyrsta þá þegar ég fór að hugsa um það, þá skiptir það mig engu máli hvað Jóhanna hefur að segja til að stappa stálinu í fólk eða hvað þá aðrir leiðtogar í stjórnmálum eða stjórnmálamenn. í raun skiptir það ekki máli hvað  stjórnmálamenn segja eða hvort þeir séu sýnilegir, það sem skiptir máli fyrst og fremst er hvað þeir gera. Sýnilegustu stjórnmálamennirnir eru nefnilega ekki þeir bestu endilega eða þeir sem gaspra hvað mest, líkt og sjást á úldnum undanrennusöngvum Sigurðs Kára og stuttbuxnadrengjanna sem sóttist eftir athygli með allskonar bulli sem skilaði okkur þjóðarþroti og siðrofi samfélagssáttmálans. Það sama á við sápukúlurnar sem fjúka út úr munni félagsmálaráðherra þegar hann mætir á svæðið í spjallið enda hefur varla nokkur skiljanleg og heil brú fundist í hjali hans, aðeins loðnir frasar sem ekkert innihald hafa.

Þá held ég að ég vilji frekar dauðaþögn frá stjórnmálamönnum og sjáanleg verk birtast í framkvæmd, innantómt hjalið kallar frekar fram kjánahroll sem fyrirfinnst einnig í tilkynningaskyldu spunahóps Framsóknar í InDefence og væli sölumanna dauðans yfir fíknó....fyrirgefið, sölumanni IceSave í Sjálfstæðisflokknum, yfir því að aðrir séu að taka á skítnum eftir þá. Semsagt aðgerðir, ekki orð eru það sem skiptir mestu máli, reynslan af íslenskum stjórnmálamönnum hefur sannað það.

En þá fer maður einnig að spyrja sig, hverjir eru þetta sem tala svo, hverjir eru þetta sem gagnrýna Jóhönnu fyrir að vera ekki allstaðar eða heyrast á hverjum degi í. Svarið er frekar augljóst þegar litið er yfir sviðið, það eru klappstýrur hrunsins úr Valhöll að mestu, það eru þeir sem koma úr stjórnarandstöðu sem láta mest og það eru spunahöfundar andskotans sem hanna þetta. Einn stór spuni um eitthvað sem skiptir marga engu máli en er bara þetta venjulega: að reyna að koma höggi á andstæðinginn og grafa undan honum á einhvern hátt með því að spila á tilfinningar fólks.

En hversvegna er hamast svona á þessu? Þarna telja menn sig hafa fundið einhvern veikleika stjórna, eitthvað sem þeir telja að höfði til tilfinninga fólks, eitthvað sem er hægt að láta fólk trúa um að skipti í raun máli þegar það gerir ekki "jack'n'shit" fyrir okkar daglega líf og heilsu, hvort einhver manneskja mæti til að hugga okkur í sjónvarpi eða útvarpi. Ef það sé málið, þá þurfum við að leita okkur öll sálfræðihjálpar ef við séum svo illa stödd að þurfa stjórnmálamann til að þerra tárin á kinnum vorum eða jafnvel einfaldlega gefast upp og fara héðan.

En svo er að skoða það sem fylgir eftir í þessum spunasöng einnig, ekki bara gagnrýnin á sjáanleika heldur hvað fylgir eftir alltaf, þessi gullna setning:"við þurfum leiðtoga". Já, við þurfum leiðtoga, sérstaklega ef maður er hræddur hægri maður sem hleypur eins og hauslaus hæna í kringum grillið sem þú hefur staðið við síðustu árin, hugsunarlaust og ekki vitað hvernig þú eigir að tala og svara. Fjandinn hafi það, ég skil þá fullkomlega líka, sitjandi uppi með Bjarna Ben sem leiðtoga og myndi votta þeim mína dýpstu samúð ef þeir ættu ekki allt hið versta skilið fyrir hrunið sem þeir iðrunar- og samviskulaust telja að að þeir beri enga ábyrgð á, né telja að eigi að gera nokkuð í átt til siðbótar og heilbrigðs samfélags á ný.

Enda þegar þessar hræddu hænur eru keyrðar í gegnum CSI-maskínur sem greina hvað hænurnar í raun vilja, þá má sjá að þær vilja allar eitt: þær vilja Davíð(eða klóm hans frá Kára) á ný til valda því hann kenndi þeim að þær þurfa ekki að hugsa, þær þurfa ekki að skipta sér að neinu, þær þurfa aðeins að tilbiðja og verja Leiðtogann. Ég veit allavega ekki um aðra en þegar minnst er á Davíð og Leiðtoga í sömu setningunni, þá byrja ég yfirleitt að sjá rautt, brýt glerið utan af neyðar-trommusettinu mínu og er tilbúinn í slaginn við að berjast gegn þeim uppvakningi hrunsins á ný og hinum lifandi dauða stuttbuxnaher sem ráfar um göturnar í leit að manneskjum til að nærast á. Við þurfum nefnilega ekki eitthvað gamalt, geggjað hró á ný til valda, sérstaklega eftir að viðkomandi gerði Seðlabankann gjaldþrota og hefur gert þjóðinni mun meiri skaða en Móðuharðindin á efnahagslegum sterum enda er slíkur uppvakningur, eingöngu til þess fallinn að sundra þjóðinni enn meir.

En þurfum við einhvern leiðtoga og alla þá leiðtogadýrkun sem íslenskum stjórnmálum fylgir miðað við reynsluna? Nei, engan veginn ekki því slíkt hefur hindrað alla lýðræðislega þróun og verið lýti á allri umræðu þessa lands þar sem fólk fylkir sér líkt og rollur á beit utan um forystuhrútinn sem má gera hvað sem honum sýnist líkt og fyrrnefndur Davíð, í þágu klíkubræðra og spillingar valdsins. Lög má brjóta, beygja, siðrof er fínt ef það þjónar flokknum og Foringjanum en leiðtogadýrkunin þjónar aldrei hagsmunum almennings þegar á heildina er litið. Nei, við þurfum ekki svona leiðtoga, hinn eina leiðtoga sem ræður yfir landinu og allir bugta og beygja sér fyrir og þeir sem gera það ekki, eru kallaðir geðveikir, Baugspennar fullir af annarlegum hvötum, fullir af sjúklegri öfund eða hatri og eru fífl, fávitar og asnar fyrir að skilja ekki mikilfengleik Leiðtogans eina. 

Ef við þurfum leiðtoga, þá þurfum við ekki leiðtoga sem standa í pólitisku skítkasti eða lýðskrumi í von um völd flokksins eina(og klíkubræðra) framar hagsmunum þjóðar, við þurfum ekki leiðtoga sem sveiflast til með vindinum eftir skoðanakönnunum, við þurfum ekki leiðtoga sem er þjónn auðmanna og Viðskiptaráðs, við þurfum ekki leiðtoga sem gefur vinum sínum auðlindir og banka landsins, við þurfum ekki leiðtoga sem nærist á pólitískri spillingu og við þurfum alls ekki leiðtoga sem telur að valdið sé hans eins og hirðarinnar sem hann dýrka.

Nei,,þá þurfum við frekar marga leiðtoga en ekki einn, sem skilja orðið samvinnu, sem skilja það að leggja þurfi til hliðar stuttbuxnadeildir og spunameistara, sem skilja að froðublaður skipti minna máli en framkvæmdir, leiðtoga sem segja okkur umbúðarlaust hvernig hlutirnir eru í raun, leiðtoga sem þora að taka óvinsælar ákvarðanir á kostnað pólitískrar framtíðar sinnar, og marga samhenta leiðtoga sem myndu einbeita sér að því að vinna að því koma landinu á það stig að hér verði til heilbrigt samfélag sem rísi upp úr gerspilltri ösku Fjórða Ríkis Frjálshyggjunnar, samfélag sem maður getur verið stoltur af því að hafa upplifað að sjá verða til.

En eitt veit ég þó fyrir sjálfan mig, eftir þessa stuttu naflaskoðun um leiðtoga og slíkt, að ég þarf ekki að fá einhvern leiðtoga til að stappa í mig stálið, ég þarf ekki að hlusta á froðu spunameistara um að allt reddist ef leiðtoginn eini ráði, ég þarf ekki að sjá smettið á stjórnmálamönum til að líða betur því ég veit hvað það er sem fengi mig til þess að rísa upp úr þessari ösku, fengi stálinu stappað í mig, fengi mig til þess að fá von á ný að spillingin verði sigruð og framtíð verði sjáanleg, og það er eitt orð sem kristallar það.

 

 

RÉTTLÆTI!

 

 

Afsökunarbeiðni til þjóðarinnar

 Mín kæra þjóð(fyrir utan útrásarvíkinga, bankamenn, Sjálfstæðismenn og önnur samviskulaus fól sem leitt hafa okkur í glötun),

 ég er búinn að horfa lengi í gaupnir mínar, hljóður og fullur af iðrun. Í dag langar mig til að biðjast vægðar af ykkur og bera fram afsökunarbeiðni í þeirri von um að þið getið einhvern tímann fyrirgefið mér þær syndir sem ég játa hér.

Til nánari útskýringar og formála fyrir þá sem vilja vita hversvegna ég leita mér fyrirgefningar svo sál mín geti hvílst, þá tók ég þátt í stofnun, störfum, kosningabaráttu og skrifum fyrir Borgarahreyfinguna í þeirri trú að það fólk sem færi inn á þing, væri heilt og heiðarlegt fólk sem væri hafið yfir það að festast í persónulegum erjum, engum til góðs. Því miður brást mér bogalistin þá og líkt og ég sagði frá áður, fóru leikar þannig að ég yfirgaf hreyfinguna eftir hið fræga Alzheimer-bréf. Þó ég hafi gengið á brott fullur vonbrigða yfir því hvernig leikar höfðu þróast, þá vonaði ég svo innilega að fólk gæti náð sáttum, að fólk gæti náð að horfa frá persónulegum deilum og horfa í átt til heildarinnar því manni þótti þetta sárt, sérstaklega með tilliti til margs hins góða fólks sem innan hreyfingarinnar starfaði, að horfa upp á það sem fór fram.

Reyndin var önnur, þetta var falsvon, von sem var fyrirfram dauð þó ég neitaði að horfast í augun við það sem var að: þinghópurinn var ónýtur að atgervi þegar kom að samvinnu, sáttfýsi, auðmýkt, virðingu við aðra og heilindum í samskiptum við annað fólk, nokkuð sem ég komst að í einkasamtölum við þá sem ég treysti en gátu ei meir þegar að þinghópnum, duttlungum og einræðis-æsingi þeirra kom.

Enda fór sem fór, í stað þess að nota það tækifæri sem landsfundur Borgarahreyfingar var, til að ná sáttum, sáðu þau meiri sundrungu með hrokafullri hundsun lýðræðis og hafa gert það að verkum að breytingarafl það sem lagt var af stað í upphafi, er stórskaðað, rúið trausti líkt og þingflokksformaðurinn, orðið að athlægi og mælist nú rétt svo í upphafsfylgi. Ég vill samt taka það fram að margt af því fólki sem valdist til stjórnar nú og áður, það fólk sem eltir þingmennina eða heldur ótrautt áfram er margt hvert gott fólk sem hefur hjartað á réttum stað, og ég innilega vona að það fólk geti náð að rífa Borgarahreyfinguna upp úr öskunni(og hinir einstaklingarnir sem heilir voru en fylgdu þrenningunni, snúi aftur...án þrenningar að sjálfsögðu).

 Ég játa að í dag er ég fíflið, bjáninn sem féll fyrir fagurgala, kjáninn sem féll fyrir látbragði gæðaleikara sem gaspra um hugsjónir og lýðræði af falskri innlifun, án þess að hafa nokkurn skilning á þessum orðum eða öðrum slíkum.

Ég játa að hafa haft von í mér um að þetta fólk hefði í sér þann félagsþroska sem til þyrfti í samstarfi með öðrum, gæti séð að sér og reynt að ná sáttum.

Ég játa að í dag er ég heimski maðurinn sem lagði á plóginn með trú fávitans um að hægt væri að breyta einhverju í stjórnmálalífi landsins en hef líklegast átt þátt í að stórskaða von um að ný framboð geti sprottið upp og breytt hinu pólitíska landslagi til frambúðar.

Kæru Íslendingar og aðrir íbúar þessa sokkna skers(-fyrrgreindir að sjálfsögðu), ég vill biðjast afsökunar á eftirfarandi hlutum:

• Ég biðst afsökunar á því að hafa lagt vinnu, orku og hjarta í það að koma þessum einstaklingum á þing sem líta á alla sem eru á annarri skoðun sem fífl, fávita og aumingja.
• Ég biðst afsökunar á því að hafa komið fólki til valda sem skortir alla þá auðmýkt, gagnkvæmu virðingu, heilindi og siðferði til að koma á hugarfarsbreytingum.
• Ég biðst afsökunar á því að hafa komið til valda, fólki sem talar um lýðræði en getur ekki sætt sig við niðurstöður þess, líkt og sást á landsfundi Borgarahreyfingarinnar, hvað þá skilið að lýðræði byggist m.a. á því að stundum tapar maður í kosningum.
• Ég biðst afsökunar á því að hafa komið einstaklingum inn á þing, sem umbreyttust í það sem barist var gegn á mettíma, hvort sem það var vegna blekkinga eða ógeðisdrykk brugguðum á þingi úr svita Davíðs Oddsonar, táfýlu Finns Ingólfssonar og krókódílatárum Árna Johnsen.
• Ég biðst afsökunar á því að hafa trúað því um tíma að þessir einstaklingar myndu geta brotið odd af oflæti sínu og reynt að tala sig niður á sameiginlega niðurstöðu þó hún væri ekki hin fullkomna lausn.
• Ég biðst afsökunar á því að hafa brugðist því fólki sem reyndi hvað það gat til að lægja öldur innan hreyfingarinnar, öllu því fólki sem reyndi að starfa í þágu hreyfingarinnar en uppskar fyrirlitlegt yfirlæti þingmanna og þá sem börðust við þennan þríhöfða þurs í þeirri von um að hægt væri að ná sameiginlegri sátt, með því að yfirgefa það á ögurstundu í stað þess að leggja mitt á vogarskálarnar.
• Ég biðst innilega og af öllu mínu hjarta, alla þá afsökunar sem kusu þessa einstaklinga inn á þing á grundvelli orða og skrifa minna, og trúðu því sama og ég: að þau færu þangað inn af heilindum en ekki persónulegum metnaði.
• Einnig vil ég að lokum nota tækifærið til að biðjast afsökunar á öðru illvirki sem ég framdi og skaðaði íslensku þjóðina til frambúðar: ég vill biðjast afsökunar á því að hafa kosið Sjálfstæðisflokkinn með Davíð Oddson efstan á lista og átt minn þátt í að halda honum við völd. Sál mín mun brenna í víti fyrir það um alla ókomna tíð ásamt Ice-Slave skuldum sem brennimerktar eru svo í hold mitt:" Með ást frá FL-okknum."

Ég vona því að hinir ágætu landar mínar og þjóð mín góð, geti fyrirgefið mér heimsku mína, fyrirgefið mér syndir fávitans sem trúir að það sé til gott fólk sem vill vel, fyrirgefið mér heimskupör og illvirki þau sem þetta brölt mitt hefur skilað, að í stað þess að hafa komið þjóðinni á þing, þá á ég þátt í að koma sjálfhverfum, hrokafullum ÉG-um á þing, sér einum til dýrðar og öðrum til kjánahrolls.

Ég lýt nú höfði  mínu í auðmýkt og bíð eftir dómi ykkar(og sögunnar) með von um fyrirgefningu synda vorra,

Agnar Kr. Þorsteinsson

P.S. Það skal tekið fram að útrásarvíkingar, bankamenn, Sjálfstæðismenn og önnur fól sem hafa sundrað samfélagi voru og sökkt skerinu, þurfa ekki að sættast við mig eða fyrirgefa. Þeir teljast ekki til þjóðarinnar né annarra mennskra samfélaga eftir hermdarverkin sem þeir frömdu og iðrast ei nú né nokkurn tímann um ókomna tíð, enda væri það „óábyrg meðferð á samvisku".

Hreyfingin verður til

Til varnar nafnleysi í samfélagi ógnar

Ég hef verið aðeins hugsi yfir þessari nafnleysisumræðu því að mörgu leyti hefur hún verið á einn veg: þ.e. þar sem lítill minnihluti nafnleysingja eru sóðar og níðingar, þá skuli ganga í skrokk á þeim öllum. Því hef ég ákveðið að stíga fram og taka aðeins upp hanskann fyrir hinni nafnlausu umræðu á netinu, eitt af því sem er óvinsælt af hálfu þeirra sem vilja stýra öllum umræðum og yfir tjáningarfrelsi drottna.

Þegar ég byrjaði að blogga þá ákvað ég að byrja með dulnefnið AK-72, sem er samsett úr stöfum í nafni mínu og fæðingarári. Tvennt var það sem olli þessari ákvörðun og það var að ég var að færa mig hikandi inn á þennan ritvöll sem bloggið er og svo hinsvegar það sem var aðalástæðan: ég var ekki með skoðanir sem voru vinsælar, þ.e. ég gagnrýndi Sjálfstæðisflokk og Framsókn fyrir það fyrsta og svo hafði ég sterkar skoðanir gagnvart forarpytti íslensku þjóðarinnar: rasismanum, þjóðernishyggjunni og útlendingahatrinu sem einkennir umræðu þegar kemur að þessum minnihlutahópum. Enda fór sem fór, maður lenti í eldheitum umræðum og fékk á sig hatursfullar athugasemdir frá fólki sem skrifaði undir nafni og maður skildi alveg fullkomlega hversvegna nafnleysi getur verið gott i umræðu þar sem maður tekur upp hanskann fyrir minnihlutahóp.

Svo kom þó að ég fór að skrifa undir nafni eftir beiðni frá ritstjóra Mogga-bloggsins en hélt þó þessu heiti á yfirborðinu enda myndaði það smá „buffer" að mér fannst. Og það kom líka í ljós að skrifa undir nafni hafði einmitt ákveðin áhrif því þegar leið á umræðu um múslima og fordóma gegn þeim sem ég tók þátt í, þá gerðist nokkuð sem vakti hroll hjá mér og ónot. Einn af verstu öfgamönnunum í þeirri umræðu sem ég tel að gangi ekki heill til skógar, tók sig til og gróf upp hvar ég vann, netfangið þar og byrjaði að senda mér óhugnanlega tölvupósta með hatursáróðri. Ég bað hann um að hætta þessu og sagði honum að ég hefði ekki beðið um að fá svona viðurstyggð senda. Svar hans var að hann teldi sig hafa fullkominn rétt á því, hann væri að fræða mig um hætturnar af múslimum og þverneitaði að taka mig af póstlista sínum heldur hélt áfram að senda póst.

 Ógnin af þessu var einnig augljós, ofstækisfullur kynþáttahatari og kristinn öfgamaður taldi sig geta gert hvað sem er og óhugnaðurinn sem fylgdi þessu, lifið með manni í nokkra daga á eftir. Að lokum varð þó niðurstaðan sú hjá mér, að einfaldlega setja klikkhausinn í „junk-mail filter", lét vini mína vita af þessu og sagði þeim að ef  ég endaði lúbarinn eða með hníf í kviðnum, þá ætti að leita fyrst að grunuðum hjá íslenskum kynþáttahöturum sem fóru mikið um netheima. Ég ætlaði ekki að láta einhverja hálfslefandi, innræktaða amlóða hræða mig né hafa áhrif á mann.

 Þó bliknar þessi saga mín miðað við íslenskt samfélag eins og það hefur verið síðustu ár undir stjórn náhirðar og sauðskinsskálka. Það var og er samfélag ógnar og ótta ,samfélag þar sem mönnum er hótað eða refsað fyrir að segja skoðanir sínar, tjá sig eða jafnvel upplýsa um glæpi líkt og litli Landsímamaðurinn gerði. Hann var rekinn fyrir að fara til lögreglunnar og láta vita um glæp uppáhaldsdrengja Bláu handarinnar sem kreistir og kremur alla þá sem henni líkar ekki við, og átti víst erfitt með að fá vinnu eftir á. Orðið um að hann væri „uppljóstrari" var víst látið ganga meðal klíkubræðra sem seint fyrirgáfu að andlit „frelsis markaðarins" skuli hafa verið gripið með kúkinn í brókunum og milljónir í vasanum. Ef hann hefði aftur á móti farið hefðbundna leið og látið yfirmann vita, þá hefði þetta bara verið kæft niður og hann færður á milli deilda, líkt og einhverjir bankamenn lentu í þegar þeir urðu varir við óeðlilega hluti innan bankakerfisins fyrir hrun.

Það sama hefur gerst fyrir suma þá sem skrifa á netinu undir nafni hafa upplifað, þeim er hótað, þeim er ógnað og sviptir atvinnu fyrir að tjá sig um málefni líðandi stundar, skoðanakúgun er liðin af hálfu þeirra sem völd hafa eða valdinu þjónka. Þetta varð sérstaklega áberandi í vetur þegar fólk sem tók þátt í mótmælum þurfti að þola allskonar svívirðingar, hótanir, ógnanir og jafnvel rúðubrot og ofbeldi, en nei, það var í lagi, þetta voru bara kommúnistadrullusokkar, þetta voru atvinnumótmælendur og þeir voru ekki eins réttháir í augum þeirra sem grenja nú. Þá mátti svívirða, níða, hrækja á, berja á og já, talsmenn frelsisins gengu fram með blóðþorstaglampa, heimtandi harðari aðgerðir gegn því fólki sem dirfðist að standa upp úr sófanum og láta skoðanir sínar í ljós. En var þetta fólk að væla? Nei, það tók mestum skítnum af æðruleysi því það ætlaði ekki að leyfa rökkum níðinga flokkakerfisins  að brjóta sig niður og myndaði skel ólíkt þeim stjórnmálamönnum, flokksdindlum, fjölmiðlamönnum og vörgum viðskiptalífsins sem vilja stýra allri umræðu.

En það eru ekki bara þeir sem skrifa og tjá sig á netinu sem lenda í svona, það eru líka þeir sem tjá sig á vinnustöðum þar sem yfirmenn þola ekki „rangar" skoðanir líkt og gerðist með einn ættingja minn sem vann hjá einu borgarbatteríinu. Hann lét gamminn geysa í einum kaffitímanum þar sem hann hraunaði aðeins yfir Framsóknarflokkinn, nokkuð sem nýja yfirmanninum með valdastandpínuna líkaði ekki við. Þegar verkstjóra-jæjað kom, þá var ættinginn dreginn inn á skrifstofu og honum tilkynnt það í ógnvekjandi tón að svona ætti hann ekki að tala og það yrði séð til þess að honum yrði sparkað ef hann talaði svona um Framsóknarflokkin aftur. Ættinginn gerði það eina rétta í stöðunni, sagði honum bara að eiga sínar hótanir, gekk út og fékk sér aðra vinnu, nokkuð sem var auðvelt fyrir mann með hans menntun og reynslu.

En í samfélagi ógnar og ótta sem hið „Gamla Ísland" var og er, þá er ekki svo hægt um vik á mörgum stöðum að gera hið eina rétta í stöðunni og storka skoðanakúgaranum. Tökum sem dæmi, þá sem búa út á landi og í litlum bæjarfélögum eða þorpum. Þar er nefnilega mun erfiðara að vera með „óvinsælar" skoðanir hvort sem það er að leggjast á móti álverum eða vera ekki með sömu skoðun og aðalatvinnurekandinn eða stjórnmála-aflið í þorpinu, það gæti haft alvarlegar afleiðingar í för með sér, ekki bara fyrir hann heldur einnig fjölskylduna. Þar er nefnilega hægt að beita hóprefsingu og ég efast ekki um að þeir sem valdið hafa, þeir sem tala mest um „frelsi einstaklingsins og markaðsins" og „tjáningarfrelsið má ekki hindra" hafi refsað mönnum fyrir að tjá sig undir nafni enda hafa þeir sem kenndir eru við skrímsladeild og náhirð oftast verstir verið.

Þetta leiðir því að öðru, þetta tal um hræsnina sem felst í því að tala um „frelsið" en þola ekki að aðrir hafi aðrar skoðanir. Hræsnin á bæ þeirra sem heimta að skrúfað sé fyrir skoðanir eða hvassa gagnrýni eða heimta að einhver yfirritskoðari taki á mönnum sem skrifa undir nafni, líkt og nýbakaður þingmaður nokkur sem aðhyllist „frelsið", telur að eigi að gera við hvassan skrifara sem dirfist að urra í áttina að honum. Hvar er frelsið þá ef þingmaður getur látið þagga niðri í gagnrýnanda sínum?

 Slepjan sem liggur svo í orðum margra þeirra sem stíga fram nú sem siðapostular og fulltrúar vandlætingar, er í senn hræsin og velgjuvaldandi. Aðilar sem allir eiga sök á því hruni sem hefur orðið hér, aðilar sem hafa ekkert lært af hruninu og dreymir um hið „gamla Ísland" rísi upp á ný sem Fimmta ríkið. Og hverjir eru þeir þegar litið er yfir hringleikahús íslenskrar umræðu?

• Stjórnmálamenn sem væla hvað mest undan að landinn blaðri á netinu og nota yfirskin um „netníð og nafnleynd". Sjálfir sjá þeir ekkert að notkun dulnefna ungliða sinna eða hópa sem birtu auglýsingar í þeirra þágu með lítt dulbúnum og jafnvel frekar árásargjörnum áróðri fyrir kosningar og nú í sumar. Nei, þá var það í lagi, því andstæðingurinn er skotmark sem í lagi er að beita nafnlausu níði gegn. Það er nefnilega munur á því að vera nafnlausi Jón eða Háaleitis-Jón þegar kemur að persónulegu skítkasti.
• Viðskiptamennirnir sem settu landið á hausinn grenja nú undan umræðunni, heimta „lockdown" á slíkt því það á ekki að líðast að þeir sem borga skaðann eftir þá fái að tala um gjörðir þeirra. Við bætist að viðskiptamenn vilja að sjálfsögðu stjórna algjörlega umræðunni um sitt fyrirtæki eða útrásarvíkinganna sem eiga fyrirtækin en kveinka sér undan neikvæðri umræðu, umræðu sem þeir geta ekki stjórnað og tengist oft á tíðum hvernig þeir haga sér. Nei, hegðun þeirra er alltaf til fyrirmyndar enda eru það bara eðlileg viðskipti að ræna fólk ævisparnaðinum og setja heila þjóð á hausinn.
• Blessaðir fjölmiðlarnir sem þegja margir hverju þunnu hljóði yfir því að FME gangi harkalega fram til að þagga niðri í þeirra stétt fyrir að kjafta frá glæpum eigenda fjölmiðlanna. Nei, þá er betra að vera hlýðinn og þægur hvutti, styggja ekki eigendur og stjórnarmenn sem eiga fjárhagslega hagsmuni undir t.d. brunaútsölu á orkuveitum.

Þó er kannski hræsni fjölmiðlageirans mest pirrandi því þar stíga fram sjálfumglaðir fjölmiðlamenn sem riddarar réttlætisins gagnvart nafnlausum netverjum og setja sig á háan stall en gæta sín ekki að þeir standa á klettabrún tvískinnungsins. Tvískinnungsins sem felst í nafnlausum áróðurs og árásardálka sem kallast Staksteinar eða Fuglahvísl, nafnlausar ritstjórnagreinar og kjallaragreinar Svarthöfða og Velvakanda. Ekki sjá þeir neitt að allskonar slíkum meinfýsnum og jafnvel skítlegum dálkum því eins og fuglar AMX sem hvísla hvað meinfýsilegast, þá horfa þeir bara með augum ránfuglsins illa og hlæja illlýsislega líkt og hýenur viðskiptalífsins sem þeir þjóna.

Nei, það sem fer fyrir brjóstið á þessum þremur vandlætingarhópum er fyrst og fremst að allt sé ekki eins og það á að vera, að umræðan sé stjórnuð að hætti hins gamla Íslands þar sem stjórnmálamenn og fjölmiðlamenn sitja eins og þægir seppar við matardallinn frá húsbændum sínum úr yfirstéttinni, í þeirri von um að fá að pissa á gullskreyttu klósetti húsbóndans einn daginn. Þeirra gremja er fyrst og fremst ein, að almenningur hafi skoðanir, að almenningur sé hættur að skilja að hans hlutverk sem hálfmenni þrælastéttar sé að halda kjafti, borga skuldir yfirstéttarinnar og vera niðurlægð fótþurrka valdsins um ókomna tíð.

Og hvað þá með bloggara marga sem koma fram undir nafni? Margir þeirra öskra og æpa um hryðjuverkamenn, asna, fávita geðveiki, föðurlandsvik og fleira í þeim dúr undir nafni, oft á tíðum með helbláan fálkann sitjandi á öxlinni, sama fálka og hefur rifið landið á hol og kjamsar nú á vænum kjötbita rifnum úr holdi almennings. Margir þeirra eru engu betri en verstu nafnleysingjarnir, flokksdindlar til hægri og vinstri sem jarma möntruna sem kokkuð er upp á flokkskrifstofum, en hneykslast nú á þeim sem skrifa nafnlaust, nafnleysingjum sem skrifa jafnvel mun betra og fágaðra en heimskuleg níðskrif margra nafngreindra fréttabloggara eru. Margir nafnleysingjana skrifa betri orðræðu, skila skýrari hugsunum og fallegra máli en fréttabloggarinn illræmdi, margir þeirra rökræða og það er aðeins háttur þess sem er komin í rökræðulegt gjaldþrot að byrja að tala um að fólk sé ekki marktækt í skrifum ef það sé nafnlaust.

Að lokum að þegar litið er yfir sviðið og nafnleysingjarnir eru skoðaðir í samanburði við þá nafngreindu, þá kemur oft í ljóst að fámennur hópur nafnleysingja er með níðið en þeir sem raunverulega eru verstir eru innantómir fréttabloggarar og heimskuleg skrif nafngreindra kjaftaska sem geysast fram með svívirðingum um allt og alla sem varla er samhengi í. Níðskrifin ógeðfelldu sem gagnrýnd eru nú blikna oft í samanburði við níðskrif hinna nafngreindu og nafnlausu sem þóttu flott og fín af þeim þríhöfða þurs valdsins áður á meðan það beindist gegn mótmælendum síðastliðinn vetur eða öðrum þeim sem "gamla Ísland" taldi óvin sinn.

Þó eru nafnleysingjarnir svínslegu eða orðljótustu nafngreindu netverjarnir ekki mesta hættan við lýðræðislega umræðu eða svartasti bletturinn á henni því þá er alltaf hægt að hundsa. Nei, þeir sem eru svarti bletturinn og ógn við málefnalegar umræður og lýðræðislegar rökræður, eru flokksdindlarnir og leiguþý auðmanna sem geysist um víðan völl í vernd fyrir húsbændur sína með heimtingum um ritskoðun og þöggun á þeim sem ekki hafa „réttar" skoðanir.

Þeir eru nefnilega fulltrúar hins gamla, spillta Íslands sem vill ná völdum á ný. 

Óvísindaleg könnun um fréttamat fjölmiðla á degi Sigmundar og Exista.

Í gær var dagur þar sem nokkur skemmtileg umræðu-efni voru til umfjöllunar í fjölmiðlum og bloggheimum eins og venjulegum. Eftir allt fjaðrafokið um það mál sem virtist vera mál málanna í fjölmiðlum og hjá stórhneyksluðum bloggurum, þ.e. hvort Sigmundur hafi verið edrú eður ei eða jafnvel minnst fulli maðurinn í salnum, þá ákvað ég að gera óvísindalega könnun á nokkrum fréttamiðlum um fréttamat fjölmiðla um hvað væru stærstu mál dagsins í gær og valdi þar nokkur mál: Exista og þeim tengt, Sigmundur, skuldavandi heimilanna, IceSave og HS Orku/Magma-einkavæðinguna á Suðurnesjum

Hérna eru niðurstöður af talningu, gef mér +/- 1 í óvísindalegu mati sem fráviki. Skemmtið ykkur við að skoða þessa töflu en Fjöldi frétta, er fjöldi innlendra frétta(viðskitpadálkar mbl og visis teknir út sér)

 

Fréttamiðill	Fjöldi  frétta	Sigmundur	Exista	Skuldir heimila	HS Orka og Magma	ICE-SAVE
dv.is	23	9(+2Sandkorn)	5	1	1	0
Ruv.is	56	1	3	4	2	0
Visir.is	50	8	0	4	1	1
Mbl.is	46	2	2	6	1	4
Viðsk.-mbl	17	x	6	0	0	0
Viðsk.-visir	18	x	4	0	0	0

 Nokkrar athugasemdir ætla ég að gera þó við þessi vísindi mín. Viðkskiptafréttir á mbl.is og visir.is eru oft fréttir sem eru stuttan tíma á forsíðunni og enda svo þar innan skamms. RÚV hefur þá sérstöðu að þeir taka þær fréttir inn í yfirlit innlendra frétta eða erlendar ólíkt þessum miðlum. Ég ákvað því að taka þær sér út því þar er blandað inn erlendum í bland við fréttir sem tengjast Íslandi. Því eru heildarfréttir mbl og visir eingöngu það sem birtist undir dálknum Innlendar fréttir.

Þegar litið er svo á vinsælustu fréttir þeirra miðla sem birta slíkt, þá eru 2 af 7 vinsælustu um Sigmund hjá DV en 3 af 6 hjá visir.is yfir þær vinsælsutu að því virðist. Erfitt er að sjá hjá Mogganum hvað er vinsælast miðað við gærdaginn þar sem það virðist breytast ört en líkið Michael Jackons trónaði þar á toppnum fyrir stundu og aðeins sást glitta í greiðslu-aðlögun sem vinsælt skoðunarefni. Um tíma í gær þá voru reyndar nær því aðalfréttir bæði á DV og Vísir um Sigmunds-mál alls 3-4 í einu(því miður tók ég ekki screenshot) á meðan fréttir tengdar hinu dreifðust meir um daginn eða fóru framhjá fólki vegna fyrirsagna.

Og hvað var vinsælast í bloggheimum fyrir fólk að ræða? Miðað við einstaklega ónákævma vísindilega könnun sem fólst í því að kíkja inn á blogg tengdum fréttum eða athugasemdir á Eyjunni sem ekki er með í þessari könnun vegna lélegrar fréttaleitar, þá lagði Sigmund Exista-lýðinn í snöggum sjómanni. Hinum málunum sem dreymdi um að vera það mikilvægasta í huga fréttamanna og bloggara, fengu varla að snerta hundaskálina við borð þessara trölla sem kljáðust um að vera mest á milli tanna hins venjulega Íslendings með tölvuna í fanginu.

Það skal þó tekið fram að þetta er til gamans gerts fyrst og fremst en er kannski ágætis umhugsunarefni um hvað við eyðum mestu púðri í að skrifa og tala um, hvað eru mikilvæg málí raun, hvað ekki og hvort athygli okkar sé ekki beint að einhverju smámáli í raun þegar stærri mál eru kæfð niður í rotþró þrælslundar og vanhæfni íslenskrar fjölmiðlastéttar.

Hvort mun hafa meiri áhrif á líf okkar eftir fimm ár: meint ölvun Sigmunds eða einkavæðing HS Orku?

Slíkar spurningar þurfum við að spyrja okkur við og við.

Adieu, Borgarahreyfing

Í dag er maður dapur, í dag er maður sár, í dag er maður leiður því að í dag er dagurinn sem Borgarahreyfingin endanlega dó í hjarta mínu. Þessi vegferð sem hófst hjá mér í kytru í Borgartúni þar sem nokkrir menn settust niður og ákváðu að koma þeirri hugmyndafræði sem verið var að móta háleitt á efstu hæð þar af hópi sem þar sat, frá umræðustiginu yfir í framkvæmdastigið sem nauðsynlegt var svo að árangur næðist. Þessi vegferð hefur endað með skelfingu einni, andhverfunni við upphaf í heilindum, andhverfuna við þær hugsjónir sem lagt var af stað með, andhverfu við siðferði manns sjálfs.

Og hvernig var þessi vegferð? Hvernig varð hún svona í augum manns? Hvernig gat þess hreyfing sem lagði af stað af krafti vonar með heilindi og siðferði að leiðarljósi, kannski barnalega stundum en af einlægni, orðið að Frankenstein-skrímsli í forarvaði siðferðisbresta, óheilinda og rýtingsstungna? Hvað gerðist? 

Þetta er erfitt svar og örugglega margþætt en það eina sem ég get, er að lýsa mínum sjónarhól á þessari vegferð frá Borgartúninu sem varð að skærri stjörnu um tíma en brenndi sig upp um leið. Frá Borgartúninu færðist þetta til funda þar sem reynt var að sættast a stefnu, strauma, vott af skipulagi og öðru sem skipti máli í þeirri stóru framkvæmd sem var framundan: þingframboð. Allir virkuðu sem þeir ynnu af heilindum og væru að gera sitt besta en þrasfundir sem tóku alltof langan tíma, áttu það til að tefja fyrir og reyndari menn sem sátu með, sögðu að svona gengi ekki, þrasið um smáatriðin yrðu að víkja fyrir einblíningu á praktískari hluti, bæði út á við og inn á við. 

Áfram hélt þetta þó en samt byrjuðu að koma fram teikn fram sem hefðu átt að vera aðvörun um að ekki væri allt eins og vera bæri. Sá sem þetta ritar lenti m.a. í því að vera ýtt til hliðar sem vefritstjóra með tölvupósti, með ákvörðun sem virtist tekin í skyndingu og önnur manneskja átti skyndilega að taka við öllu án samráðs. Það fyrirgafst þó eftir nokkurra daga sárindi  né nokkuð við þá sem við tók að sakast enda alsaklaus af ákvörðuninni og vinnubrögðum þessum sem ég erfi ekki við þann aðila.

En þetta var þó smáhlutur í raun um asa og taugatitring í brjálæðinu sem kosningabaráttan var, kosningabarátta sem maður sér ekki eftir að hafa tekið þátt í og er reynslunni ríkari eftir á. Þó fór maður að ókyrrast yfir því að sú stjórn sem átti að stýra kosningabaráttunni virtist ekki hafa heildarsýn á hlutunum með fyrirfram ákveðna áætlun í huga, heldur var að bregðast við frá degi til dags út frá þrasfundum morgnana. Brátt fór að kvisast til manns að ákveðnir aðilar sem þar sátu, töldu það meira aðkallandi að eiga sviðið eitt, leggja fólk innan stjórnarinnar í hálfgert einelti og jafnvel krefjast þess að formaðurinn viki vegna þess að þjóðin þyrfti á öðrum að halda en honum. Síðastnefnda málið varð til þess að heil vika glataðist í undirbúningi kosningabaráttu, nokkuð sem var alls ekki ásættanlegt á þeim tímapunkti þegar allur kraftur þurfti að fara í baráttuna, ekki einhverjar persónulegar kýtir sem leystust fyrir rest með hálfkjánalegri yfirlýsingu um að hreyfingin hefði eingöngu talsmenn en ekki hefðbundið skipulag á strúktúr stjórnar.

Við það greip mann ákveðinn vantrú og maður vissi ekki hvort  Borgarahreyfingin væri andvana fædd eða hvort þetta væri einfaldlega álagið í kosningabaráttunni að brjótast út í svona heimskulegum uppákomum í garð fólks sem hefur nú sagt sig úr stjórn og hreyfingunni. Samt hélt maður áfram, ótrauður bæði vegna þessa fólks sem maður þekkti og svo sannfærðist maður á ný af hálfu þess að taka þátt í þessu fólki sem var heilt í baráttunni, grasrótarfólksins sem lagði sitt fram af hjarta og sál og kom þessum fjórmenningum á þing við mikinn fagnað á kosningakvöldið.

Sá fagnaður stóð þó ekki lengi yfir því brestir fóru strax að koma fram, brestir sem reyndust ekki vera álagið heldur brestir þeirra sem blekktu sig til valda að manni fannst þegar litið er yfir söguna frá kosningum, og sviku þá sem stóðu í þessu. Þó er mögulegt að við þröskuld þinghús hafi farið fram inngönguathöfn inn i helvíti fláræðis og óheilinda þar sem ógeðsdrykki spillingar og siðleysis var neytt ofan í þá sem voru ekki nógu sterkir á svellinu til að segja nei með penum hætti.

Í byrjun sumar heyrði maður af því að allskonar uppákomur í tengslum við peningamál og stórmennskulega sýnir um risahúsnæði fyrr allt hið mikla fé sem frá ríkinu kom og fór fram mikill átakafundur þar sem harkaleg gagnrýni fór fram á kosningastjóra  fyrir launamál og aðra fyrir önnur mál, en ég get ekki vitnað um hvað þar gekk á og tel reyndar að miðað við samtöl við nokkra aðila og viðkynni mín af kosningastjórunum að einhver misskilningur eða ýkjur hafi verið þar á ferð því um þann mann hef ég haft eingöngu góð viðkynni af, og hafði samúð með þegar ég sá vörn hans á auka-aðalfundi sem var haldin um mitt sumar. Fram að þeim auka-aðalfundi heyrði maður þó raddir um versnandi samband þinghóps við stjórn þar sem þinghópurinn að mestu virtist vilja vera æðsta vald hreyfingar, ekki framlenging á henni. 

Auka-aðalfundur var boðaður sem ég sá mér fært að mæta á, fundur sem maður fékk á tilfinninguna að ákveðið hefði verið að skyldi nýttur til að sætta aðila og hreinsa með nýrri stjórn. Tilfinningin sú var léttir, tilfinningin var við lok dags að þá var þetta að mjakast í rétta átt, þetta væru vaxtaverkir einir, nú yrði þetta léttara undir fæti, nú myndu hlutirnir stefna í rétta átt.

Lognið sem féll yfir, reyndist vera svikalogn því þegar afgreiðslan á ESB kom, fyrsta stóra prófmálið fyrir hreyfinguna, þá kolféll þingflokkurinn á prófinu, ekki bara með svikum á því samkomulagi sem flestir stóðu að væri meiningin, þ.e. farið yrði í aðildarviðræður til að geta séð eitthvað í hendi til að kjósa um, heldur féllu þau á stóra siðferðisprófinu sem skipti mestu máli: að verða ekki eins og hinir flokkarnir, að bregðast ekki við með óheilindum og breyta rangt. Gripið var til réttlætingar án iðrunar, gripið var til þeirra meðala sem aðrir voru gagnrýndir fyrir. Þó taldi maður að örvænting yfir IceSave réði ferðinni, málinu stóra sem öllu átti að fórna fyrir: heiðarleika, trausti og virðingu. Tilgangurinn helgaði meðulin líkt og hver varða til vítis segir okkur en samt vonaðist maður eftir iðrun.

Þetta olli því að maður sem þögull áhorfandi sem sá meir en fólk hélt, byrjaði að verða það ljóst að stjarnan skæra væri að brenna upp. Þó vildi maður reyna að lokum að blása lífi í dauðvona sjúklinginn sem lá rotnandi á borðinu fyrir framan, félagsfundurinn í síðustu viku var tilraun til þess þar sem allt það góða fólk sem þar mætti, vildi raunverulega reyna, vildi ekki gefast upp, vildi ná sáttum.

Þó þegar tíminn byrjaði að líða frá þeim fundi og maður byrjaði að sjá og heyra meir og meir sem hinn þögli áhorfandi sem tekur eftir hlutum og hefur vitneskjuna, að þetta var orðið búið spil þó tíminn sem maður gæfi til björgunar var til lítillar vonar um að örfáum aðilum sem engum voru tengdir, gætu gert kraftaverk. Sú von dó þó með hverri frétt og upplýsingu um hegðun þingmanna, bæði hinar opinberu fréttir um ósættið, orða um að þeir hefðu farið þarna inn á eigin forsendum sem virkaði eins og að þau ein hefðu framkvæmt allt, viðsnúning í IceSave-málinu þar sem öllu var fórnandi áður en mátti nú samþykkja með fyrirvörum, hroka þingmanns í garð grasrótarinnar sem vildi reyna að sætta fólk með þeim orðum að félagsfundur vegna deilnanna hefði verið gagnslaus nema þeim sem mættu, hið einstaklega rætna bréf í garð Þráins sem birtist í gær.

Eins og það væri ekki nóg þá voru það einnig hinar óopinberu fréttir um að þingmenn tækju köst á stjórnarliðum, handveldu fólk til að mæta á fundi með sér, töldu að stjórnin ætti að lúta vilja sínum og hefðu stofnað sérfélag um þingflokkinn í algjörri andstöðu við samþykkt félagsfundar um að slíkt ætti ekki að gera. Slíkt sagði manni aðeins eitt, þremenningarnir sem höfðu sig hvað mest í frammi, voru búin að kljúfa sig frá grasrótinni sem kom þeim á þing.

Nú í dag eru þetta þrjár hreyfingar: þinghópurinn sem seldi sálu sína, Þráinn sem stendur einn og heill eftir þann eineltislega mykjuhaug sem dembt hefur yfir hann og svo grasrótin sem stóð trú í hjarta sínu við sannfæringuna sem örfáir einstaklingar hafa gert óhreina og að athlægi í sínum mennska harmleik. Og hversvegna fór svo? Eins og ég segi, þá er það örugglega ekki einfalt svar en sjálfin sem fóru inn á þing voru stór, eitt þeirra mundi þó fyrir hverju viðkomandi átti að standa, þrjú þeirra komu á eigin forsendum og með sig og sína í huga framar þjóðinni sem átti að fara inn á þing. 

Slíkt getur maður ekki við unað lengur, slíkt getur maður ekki tekið þátt í, slíkt getur maður ekki varið eða eytt orku sinni í að berjast við, slíkt eftirlætur maður öðrum einum. Ég segi mig hér með úr hreyfingunni sem hófst til lofts líkt og sjálfstæðisbarátta Íslendinga, varð að afli líkt og lýðveldið Ísland en dó líkt og samfélagið Ísland í spillingu, siðleysi, klíkuskap og einstökum óheiðarleika fámenns hóps. Ég óska því fólki í grasrótinni hið besta og ég vona að ég geti hitt þau öll sem voru heil og trú sjálfum sér, deildu saman sorg og sút, gleði og gráti á ný við mun gleðilegri og skemmtilegri aðstæður. Það fólk er þess virði að hafa kynnst og starfað með og það er það fólk sem átti þetta aldrei skilið.

Adieu, Borgarahreyfing. Sagan mun dæma þennan feril frá búsáhaldabyltingu til blóðugra bakstungna á þennan hátt:

Byltingin át ekki börnin sín, börnin átu byltinguna.

Reynt að ná sátt hjá Borgarahreyfingunni

Heimur á hvolfi

Mótmæli á Austurvelli voru í dag undir merkjum InDefence.

Þar mátti sjá Bjarna Benedikstsson formann Sjálfstæðisflokksins sem taldi 6,7% vexti á IceSave-láni til 10 ára með fyrsta gjalddaga ári síðar, vel viðunandi niðurstöðu síðastliðin desember. Í dag stóð hann og mótmælti því að 5,5% vextir væru á láni til 15 ára með fyrsta gjalddaga eftir 7 ár.

Annars staðar stóð Davíð Oddson fyrrum forsætisráðherra og utanríkisráðherra sem gerði sig að Seðlabnakastjóra. Sá maður einkavinavæddi Landsbankans til Björgólfs-feðga og hrópaði þeir lengi lifi, var alltaf frekar blíður í garð þeirra feðga og Landsbankans sem notaður var sem atvinnumiðlun fyrir Sjálfstæðisflokkinn og endaði sú vernd með ósköpum þar sem IceSave-skuldirnar féllu á landann og skilyrði um samning um þá mál sett inn í samkomulag við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn með undirritun Davíðs Oddsonar Seðlabankastjóra.

Í dag stóð Davíð Oddson og mótmælti þeirri undirskrift sinni, einkavinavæðingu bankanna og hlustaði heillaður á Einar Már Guðmundsson bölsótast yfir stefnu og ákvörðunum Sjálfstæðisflokksins og vina þeirra sem þjóðin þarf að borga.

Enn er verið að leita að Hannesi Hólmsteini, Kjartani Gunnarssyni og Björgólfs-feðgum á myndbandi en vænta má að þeir ásamt fleirum öflugum Sjálfstæðisfmönnum sem kölluðu mótmælendur skríl, lýð og töldu að lögreglan ætti að berja þá til óbótar í vetur, sama lögregla og stóð nú og klappaði með Davíð og Bjarna. Reikna má með niðurstöðu innan skamms.

Í dag var ég kallaður Quislingur, landráðamaður og föðurlandsvikari fyrir að vilja ekki sýna samstöðu og telja þennan fund póltískt lýðskrum auglýst upp með þjóðernishyggju, í þágu Sjálfstæðisflokksins.

Ef þessi súrrealíski heimur á hvolfi, er afleiðing innhverfar íhugunar David Lynch, þá hef ég bara eitt að segja:

GUÐ BLESSI ÍSLAND, ÉG ER FARINN!

 

Sneisafullur Austurvöllur

Hvar er sómatilfinningin?

Þetta er bara eitthvað lið sem hefði átt að vita betur. Klikkað lið sem getur bara sjálfu sér um kennt.

Hverju er þessu liði að mótmæla? Það getur bara sjálfu sér um kennt.

Aumingjar sem hafa ekkert betra að gera en að mótmæla. Helvítis atvinnumótmælendur.

Lið með frekju og yfirgang sem á að horfa í eigin barm, það á bara að halda kjafti og vera hlýðið við ríkistjórnina. Ríkistjórnin er mest og best og á að láta henda þessu mótmælendapakki í fangelsi

Þetta er einhvern veginn megin inntak margra bloggfærlsna stuðnignsmanna Sjálfstæðisflokksins í haust þegar fólk byrjaði að mótmæla aðgerðarleysi og sinnuleysi stjórnvalda. Skítnum og óþverranum var svoleiðis ausið yfir allt það fólk sem stóð sína pligt á Austurvelli og alla þá sem reyndu að gera eitthvað í átt til upplýsingar og réttlætis. Þegar svo spjótin byrjðu að beinast að Samfylkingunni, þá upphófst sami áróðurinn og skítkastið í garð þessa fólks um að það gæti sjálfu sér um kennt. Svo lauk þessu, Samfó og VG komin saman í stjórn en hvað svo?

Þessi söngur er hafinn upp á ný, en nú af hálfu stuðningsmanna stjórnvalda í garð þeirra sem telja að aðgerðir stjórnvalda í þágu heimilanna, gagnist ekki neitt. Einhvern veginn er það svo að nær því allir sem maður talar við og eru í erfiðleikum, eru á því að greiðslufrysting og greiðslujöfnun sé fyrst og fremst örlítil lenging á hengingarólinni þar sem tærnar ná að snerta stólbrýrnar og smásúrefni kemst inn um varir þínar, á meðan hægfara kyrkingin fer fram fyrir glottandi fulltrúum lánastofnanna og Intrum.

Niðurlægingarferlið sem fylgir svo greiðslu-aðlöguninni er varla manni bjóðandi þar sem kaldlyndur þjónustufulltrúi í Landsbankanum-Birkenau metur um hvort fjölsklydan eigi að vera sett í þrælabúiðr næstu árin eða áratugina með viðhaldi lána í gegnum Lánstraust eða send beint í "sérstaka meðferð" greiðslu-aðlögunar, á meðan aðhlæjandi viðskiptamenn Fjórða ríkis Frjálshyggjunar valsa þar inn á kontór bankastjóra með þingmann í eftirdragi þegar kemur að liðkun fyrirgreiðslu, niðurfellingu skulda og einhverju ódýru sem bónus s.s. húsnæði fjölskyldunnar sem bíður frammi.

Niðurlægingaferlið sem tekur við er svo jafn ómanneskjulegt og hægt er. Fjölskyldan er berstrípuð af öllum rétti til vals, fangavörður ser um að gæta þess að þau hafi rétt svo nægan mat næstu árin og þeim látið finnast eins og baggi á samfélaginu með kuldalegheitum og ógeðfelldum athugasemdum stuðningsmana stjórnvalda um að þetta sé þieim að kenna og þau séu bara pakk. Já, það er þeim að kenna að bankarnir hrundu, það er þeim að kenna að húsnæðislánin hækkuðu margfalt, það er þeim að kenna að allt hækkaði í landinu, það er þeim að kenna að fyrirtækin skertu kaup þeirra, það er þeim að kenna að þau misstu atvinnuna og það er þeim að kenna að skilja ekki að stjórnvöld séu æðislega góð með því að leyfa þeim að upplifa niðurlæginguna alla.

Ég er reiður yfir þessum upphrópunum og mannfyrirlitningu sem skín frá þessum stuðningsmönnum fjórflokkana, þegar kemur að fólki í neyð. og hræsninni sem því fylgir, sérstaklega þegar maður sá hæðnislega grein á Smugunni sem var eins og klippt út úr Staksteinum Moggans í byrjun mótmæla haustsins. Hvar er mannúðin sem á að fylgja félagshyggjunni? Hvar er samúðin með náunganum og skilningur gagnvart þeim sem reyna að berjast fyrir rétti sínum? Hvar er viðleitini til þess að hlusta á þetta fólk og reyna að hjálpa þí? Hurfu hugsjónirnar með því að "mitt lið" komst til valda?

Hjarðhugsunnin og fótboltaliðseðlið fær mann til að fyllast velgju, því munurinn á þessum stuðningsmönnum ríkistjórnar Sjálfstæðisflokks og núverandi ríkistjórnar er enginn. Það hafa bara orðið hlutverkaskipti, nú sitja Sjálfstæðismenn í stjórnarandstöðu og þykist vera vinur fjölskyldnanna í landinu þó hagsmunir LÍÚ sé það eina sem finnst í huga þeirra, Framsóknarmenn berja á brjóst sér og heimta aðgerðir í þágu heimilanna en eru með hugann allan við herbergið sitt og fyrrum stjórnarandstöðuflokkar eru í hlutverki stjórnar nú á fótboltavellinum. Og hvað hefur breyst fyrir almenning? Ekkert sem stendur, engin vonarneisti, ekkert ljós til framtíðar, bara fjas um ESB og nekt.

Ég ætla þó ekki að dæma ríkistjórnina út af borðinu strax því stuttur tími er liðinn og hún hefur lítinn tíma haft til að koma með alvöru lausnir, auk þess sem þar er margt gott fólk sem ég vona að valdi félagshyggjuhjarta mínu ekki vonbrigðum. Aftur á móti við stuðningsmenn ríkistjórnarinnar og Smugupenna sem haga sér svona með orðfari háðs og níðs í garð fólks sem er að berjast fyrir réttindum og réttlæti, fólks sem stóð með þeim í vetur og barði trommur, fólks sem sýndi samstöðu gegn sinnuleysi, aðgerðarleysi og valdhroka þáverandi ríkistjornar, þá vill ég taka mér söguleg orð öldungadeildarþingmannsins Joseph Welch, mér í munn og beina til þeirra:

"HAFIÐ ÞÉR ENGA SÓMATILFINNINGU? HAFIÐ ÞÉR GLATAÐ ENDANLEGA ALLRI SÓMATILFINNINGU?"

 

Opinn borgarafundur á NASA í kvöld kl. 20:00! Fjölmennum öll!

Vinir og velunnarar! Nú ríður á að láta þetta fundarboð berast í gegnum tölvupóst, bloggsíður og símskeyti. Hægt er að vista viðhengið og prenta það út.

Á fundinum verður m.a. rætt verður um ábyrgð og stöðu fjölmiðlanna. Í viðhengi er veggspjald fundarins sem er upplagt að festa á bloggsíður, MySpace, Facebook og áframsenda í tölvupósti. Við erum á www.borgarafundur.org.


OPINN BORGARAFUNDUR #3


á NASA við Austurvöll, mánudaginn 17. nóvember klukkan 20:00.

Í pallborði verða ritstjórar og fréttastjórar helstu fjölmiðla landsins, auk fulltrúa frá Blaðamannafélagi Íslands.

Hvetjum ríkisstjórn Íslands og alla alþingismenn til að mæta á svæðið, hlusta á sína kjósendur og vera með í umræðunni. Hvetjum ennfremur alla fjölmiðlamenn og konur til að mæta og taka þátt.
 
Til hvers?
- Til að hinn almenni borgari geti komið hugmyndum sínum og skoðunum á framfæri á óvissutímum.

- Öllum stjórnmálamönnum, seðlabankastjórum, bankastjórum, fréttastjórum og öðru fjölmiðlafólki er boðið að mæta til að svara spurningum Íslendinga, milliliðalaust.
 
- Til að almenningur fái skýr skilaboð og sé ekki hafður útundan í umræðunni.
 
- Til að leita spurninga og svara um efnahagsástandið.
 
Fyrirkomulag:
Fjórir frummælendur hefja umræðuna (5 mínútur hver):

Irma Erlingsdóttir, bókmenntafræðingur
Eggert Briem, stærðfræðingur
Björg Eva Erlendsdóttir, blaðamaður
Davíð A. Stefánsson, bókmenntafræðingur

Þegar frummælendur hafa lokið máli sínu er orðið gefið laust og hver sem vill fær tvær mínútur til að tjá sig úr sal eða spyrja þátttakendur í pallborði spurninga.
 
Fundarstjórn og tímavarsla verður sem fyrr tekin föstum tökum í nafni lýðræðislegrar umræðu.

Sýnum stuðning með þátttöku – spyrjum og heimtum svör – látum í okkur heyra.
 
Við ítrekum breyttan fundarstað. Hittumst á NASA kl. 20:00.
 
F.h. undirbúningshóps: Gunnar Sigurðsson leikstjóri ([e-mail] - s: 897 7694) og Davíð A. Stefánsson bókmenntafræðingur ([e-mail] - s: 864 7200).

 Bendi einnig á www.borgarafundur.org með upptökum frá síðustu fundum, myndum og spjalli.

Illska kerfiskalla

Ein mesta skömm okkar Íslendinga var þegar íslenskir stjórnmálamenn og kerfiskallar ákváðu að senda gyðinga aftur til Þyskalands þar sem þeirra beið ill meðferð og síðar meir dauðabúðir nasista. Eftir að örlög gyðinga urðu ljós eftir stríð, þóttust sömu menn lítið kannast við framferði sitt og að þeir hefðu ekki vitað að það yrði farið illa með gyðinga í Þýskalandi nasimans, jafnvel þótt það hafi frést af meðferðinni í Dachau og Buchenwald hingað til lands fyrir stríð og Kristalsnótt gerði heimsbyggðinni ljóst hvað var í gangi.

Þetta ofangreinda getur ekki annað en skotið upp í kollinn þegar kemur að máli Paul Ramses og fjölskyldu og framferði íslenskra stjórnvalda. Í stað þess að úrskurða um málið ákváðu kerfiskallar og lítlmenni, að betra væri að splundra upp fjölskyldunni og senda Paul til Ítalíu þar sem hann fer aftast í langa, langa, langa röð í fjansamlegu landi, þ.e.a.s. ef ítölsk stjórnvöld sem þykja ansi fjandsamleg innflytjendum, flóttamönnum og múslimum í dag, senda hann ekki beint til Kenýa þar sem hann verður líklegast færður upp að veggnum og hnakkaður.  Við bætist svo að næsta skref er að senda konu hans til Svíþjóðar með sex vikna gamalt barn og allslausa og án eiginmannsins, þá get ég ekki annað en spurt hverskonar illmenni fara með völd á Útlendingastofnun? Eru menn gersamelga sneyddir öllu sem heitir mennska og mannúð þarna? Eru menn búnir að gleyma að það er til nokkuð sem heitir mannréttind, nokkuð sem ríkistjórnin ætlaði sér að vera meðal fremstu þjóða í framkvæmd á? 

En svo veltir maður fyrir sér spurningunni með málsmeðferðina, ástæður og hvernig var staðið að henni. Paul kemur hér í desember og sækir um hæli. Kerfið dregur lappirnar og svarar honum ekki þrátt fyrir fjórar yfirheyrslur 'utlendingastofnunar yfir honum og óstaðfestar fréttir hér á blogginu segja að málið hafi veirð komið inn á borð utanríkisráðuneytis í mars. Skyndilega er svo ákveðið að taka ekki mál hans fyrir og hann sendur með hraði út úr landi og yfirklór byrjað til að reyna að breiða yfir ástæðurnar. Falið er á bak við að þetta sé lögmætt sem er klassík þegar kemur að réttætingu illverks kerfiskalla og vísað til Dyflinnarsamkomulags sem réttlætingu, samkomulags sem segir að ríki þurfi ekki að gera það sem var framkvæmt í morgun og nú að ekki væri hægt að fara yfir mál Pauls þar sem kona hans var ólöglegí  landinu.....hvernig komst hún inn í landið ólöglega? Rann út dvalarleyfi hennar vegna seinagangs sálarlausra kerfiskalla? Ef svo er, hvers vegna á þá að refsa henni og Paul fyrir það?

Þetta er sú ástæða sem mér dettur til hugar, að Haukur Guðmundsson og aðrir starfsmenn 'utlenidngastofnunar hafi einfaldlega ákveðið að losa sig við Paul og fjölskyldu til að þurfa ekki að vinna vinnuna sína og biðjast afsökunar á seinaganginum, seinagangi sem virðist ekki vera til þegar kemur að því að redda ríkisborgararétt handa tengdadóttur ráðherra svo hún geti komist á námslán. Maður er nokkuð sannfærður um það að ef Paul hefði verið tengdasonur einvhvers ráðherrans, kannski Björns Bjarna sjálfs, þá væri hann kominn með dvalarleyfi, ríkisborgararétt og prófessorstöðu í Háskólanum við hliðina á Hannes Hólmsteini og það allt saman fyrir síðustu áramót.

Svo skjóta þó aðrar grunsemdir upp í kollinn á manni einnig þegar sést að Útlendingastofnun hefur stundað þetta grimmt á síðasta ári að senda fólk til annars lands og láta úrskurða um hælisleit þar, hvort þetta sé leynileg stefna Björns Bjarnasonar í innflytjendamálum þar sem notað eru brögð kerfisins sem fáir frétta af, til að hindra að flóttamenn komi til landsins. Eini munurinn kannski á þeim málum og nú, að þettta rataði í fréttirna. 

Svo er líka þriðji möguleikinn, að Haukur GUðmundsson og Björn Bjarnason hafi einfaldlega fundið gamalt skilti sem nasistar gáfu íslenskum ráðamönnum til að hafa við vegabréfshliðið, í heimsókn sinni hingað. Þeir hafi ekki viljað henda því en ákveðið að breyta áletrunni og það sett upp á vegg í mötuneyti Útlendingastofnunnar með þessari áletrun:

SCHWARZE VERBOTEN!

 

Eiginkona Ramses ólöglega í landinu

Dabbi kóngur og Jón biskup

    Einhvern veginn verður mér alltaf hugsað til Hinriks II, Englandskonungs og Beckets biskup, þegar kemur að Baugs-málinu. Hinrik og Becket höfðu eitt sinn verið mátar en svo lenti þeim saman þegar Becket neitaði að beygja sig undir ofurvald konungs og setja kirkjuna undir hæl hans. Þetta endaði í illdeilum sem páfi neyddist til að skipta sér af og þær enduðu með því að Hinrik hreytti út úr sér orðum um hvers vegna einhver losaði sig ekki við þennan helvítis prest. Fjórir riddarar skildu þetta sem skipun, skipulögðu og framkvæmdu morð á Becket í kirkju hans. Sumir sagnfræðingar segja að það hafi verið með fullri vitund Hinriks sem hafi eingöngu verið að tala undir rós til að forðast ákæru fyrir skipulagt morð. Morðið á Becket snérist í höndunum á Hinriki og undirsátum, páfi gerði Becket að dýrlingi og að lokum þurfti konungur að auðmýkja sig opinberlega og iðrast við gröf Beckets sem var almennt orðinn að píslarvotti.
   Í Baugsmálinu varð atburðarrásin þannig að Davíð Oddson eða Dabbi kóngur byrjaði að leggja fæð á Jón Ásgeir og Baugsmenn fyrir að vilja ekki setja kirkju sína, markaðinn, undir hæl Davíðs. Sumir segja að þetta hafi byrjað í tíð Davíðs sem borgarstjóra en ég tel að þetta hafi byrjað við einkavæðingu FBA sem Davíð fagnaði í fyrstu en trompaðist svo yfir þegar hann sá að Jón nokkur Ólafs hafði keypt bankann ásamt Jóni Ásgeiri. Jónarnir tveir voru ekki hluti af aðalsmönnum þeim er mynduðu hirð Davíðs:heildsölum, Kolkrabbafjölskyldunum og kvótagreifum, heldur höfðu þeir byggt upp veldi sitt samkvæmt þeim reglum er kóngu setti en skildu ekki að menn þurftu að tilheyra hirðinni til að mega það. Hirðmönnum sem hirðfíflum mislíkaði þessi ótukt götustrákana að dirfast að halda að þeir sætu að sama borði þegar kæmi að einkavinavæðingu, sérstaklega þó kónginum sem leit á ríkið sem sitt. Óvild kóngsins og hirðar hans í garð Jón Ásgeirs, manna hans og veldi, magnaðist svo með ýmsum hætti og almennt var það orðið viðurkennt að þarna var ekki kært á milli.
    Enginn veit i raun hvort Dabbi kóngur hreytti út úr sér svipuðum orðum og Hinrik en riddarar, trúir kóngi sínum, tóku sig til og ákváðu að nú væri kominn tími til að þagga niðri í biskupi markaðarins, honum Jóni Ásgeiri. Þrír settust niður á skrifstofu í einum kastala valdsins:Morgunblaðinu, ræddu um og skipulögðu aðförina gegn Jóni Ásgeiri og lénsveldi hans Baugi, með þeim vopnum sem þeim höfðu áskotnast, fyrrum heitmey gamla barónsins af Baugi sem mislíkaði það illa að hafa verið velt út úr rúmi og landflótta fésýslumanni í hefndarhug sem taldi Jón hafa dregið konu sína á tálar.
    Þegar áætlunin var tilbúin var haft samband við fógeta ríkisins sem var trúr sínum kóngi og hafist handa. Fógetanum var gert að finna einhverjar sakir á hendur Jóni, foður hans og undirsátum, sönnum sem upplögnum og skaða þá sem mest í augum annara lénsherra sem og almennings með stóru höggi. Ráðist var inn í kirkju Jóns en áætlunin tókst ekki sem skyldi. Baugsveldið féll ekki í valinn svipstundis heldur barðist hatrammlega á móti árás konungsveldisins fyrir rétti sem og annars staðar.
    Kóngurinn varð brátt óvinsæll vegna misnotkunar á valdi sínu þegar hann reyndi að keyra lög í gegn sem klárlega var beint gegn eigum Baugs er hafði að gera með fjölmiðla ásamt því að hafa lýst yfir stuðningi við stríð yfirgangsams stórveldis og fleiri verkum. Almenningur sem og aðrir mislíkaði það og að lokum neyddist Ólafur Ragnar Grímsson páfi til að grípa í taumana og stoppa kónginn sem var orðinn líkt og illvígur tarfur í drápsham í stríði sínu við Baugs-veldið og almenning i landinu.Á endanum hrökklaðist konungur frá völdum og var hann sendur í útlegð í hinn afskekkta kastala Seðlabankann þar sem hann situr bitur og áhrifalaus dreymandi  um endurkomu sína til valda.
     Örlög riddara hans og vopna þeirra eru þó óráðin, einum var verðlaunað með dómarasæti sem gæti komið fyrrum kóngi og hans hirð vel síðar, sá er básunaði hvað mest orð konungs hefur glatað traust fólks á blaði sínu en engum tekst að ýta honum í burt, sá þriðji var hrakinn frá hirðinni af nýjum kóngi og fógetinn eyðilagði trúverðugleika sinn og löggæslumanna sinna. Bréf heitmeyjarinnar um samsæri riddarana kom fyrir sjónir almennings og að lokum lenti fésýslumaðurinn á sakamannabekk við hlið óvinar síns og nafna.
    Jón Ásgeir og veldi Baugs náði að koma sér undan aðför konungs og hans manna þó því sé ekki alveg lokið. Hirðinni mistókst og aðförin snérist í andhverfu sína og gerði Jón að dýrlingi og píslarvætti í augum almennings sem var orðinn þreyttur á harðræði og spillingu konungs og hirðmanna.
    Nú er spurningin hvað gerist næst, mun þáttur konungs og hans manna vera rannsakaður? Mun einhver þurfa að bera ábyrgði á stórfelldum útgjöldum af skattpeningum upp á hundruðir milljóna? Mun yfirmaður lögreglu og leyniþjónustu konungs taka ábyrgð á gjörðum fógetanum og böðlum hans og fara frá? Eða munu fjölmiðlar sem þeir sem á þingi sitja forðast að taka á málinu og þeir seku munu halda áfram í sínum störfum, bruggandi ný launráð? Og svo að lokum, mun einhver af fjölmiðum landsins, hjóla í gamla, bitra kónginn og minna hann á orð sín um að ef aðför fógeta væri pólitískur gjörningur, þá myndu dómstólar vísa málinu frá sér?